Toch gek. Hier zit ik dan, in een kamer zonder stoel, bed of bureau. Dozen vol spullen staan te wachten om maandag naar ons nieuwe huis gebracht te worden. Ik moet nog het een en ander inpakken, maar bij ieder object dat ik in mijn handen neem denk ik na. "Goh, deze heb ik nog van oma gekregen"/ "Oh, dat boek wil ik nog eens herlezen"/ "Ochja, dat weet ik nog wel"
En toen bedacht ik me dat ik ons huis helemaal niet zo ga missen als ik eerst had gedacht. Een huis is slechts een omhulsel, het gaat om herinneringen. En die zitten roestvast gebeiteld in mijn hoofd. Ik vergeet nooit het hutten bouwen op onze kamers, het stiekem lezen in bed en het bij de kachel opwarmen in pyjama. (Zo kan ik nog wel even doorgaan)
Ik ga vooral het buiten zijn missen. Gewoon, lekker helemaal naar achteren lopen om even alleen te zijn (met de vogels, that is). Nu bestaat de achtertuin uit een betegeld vlakje van 3 bij 3 en is de voortuin ook maar enkele meters lang. En staat ons huis in een woonwijk...
Maarja. Alles went. En thuis is tenslotte waar je familie is! Daar kunnen geen spullen of meters tuin tegenop :)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten