Ik moet er nog steeds een beetje van bijkomen.
De laatste paar maanden ben ik in de ban van de muziek van de 2 B's: Bon Iver en Bowerbirds.
Gisteren zag ik beide bands voor de eerste keer live: Bon Iver als headliner, Bowerbirds als support. Jammer genoeg kon Paradiso hun klep niet dichthouden bij laatstgenoemde band (als blikken konden doden was het een slagveld geweest) dus kon ik niet zo genieten als ik had gehoopt.
Bon Iver was live alles waarop ik had gehoopt, en meer.
Wat een práchtige muziek, het valt niet te beschrijven zo mooi. Deze muziek moet je ondergaan, al liggend op je bed of starend naar de sterrenhemel. En al helemaal ideaal nu het weer wat kouder wordt.
De toegift was al helemaal briljant: de mannen en vrouw van Bowerbirds mochten bij hun vrienden van Justin & co. op het podium komen voor het schitterende "Lovin's for Fools"
Eindelijk hadden de Bowerbirds de stilte die ze verdienden en het concert had geen meer perfecte afsluiting kunnen hebben. Wat een helden, wat een stemmen, wat een muziek. Chapeau!
Het filmpje:
zaterdag 20 september 2008
zondag 14 september 2008
---
Sommige momenten worden pas echt speciaal als je er, even later, op terugkijkt.
Gisteren een jaar geleden zat ik naar de radio te luisteren, een interview + optreden van Andrew Bird. Mijn oma was er even bij komen zitten, we zaten daar tegenover elkaar. Zij in haar eigen vertrouwde luie stoel, ik op het bankje. We hoefden elkaar niks te zeggen, we zaten er gewoon en het was goed. Samen genieten van de muziek, en ik genoot ervan om te zien dat zij het mooi vond.
Ik herinner me vooral haar gezicht toen ze het nummer ‘Scythian Empire’ hoorde… ze verzuchtte toen (de stilte was even verbroken): “Goh, dit is pas échte muziek”.
Die avond was de laatste avond die ik alleen met mijn oma heb doorgebracht. Drie dagen later, in diezelfde stoel, overleed ze geheel onverwachts.
En nu, een jaar later, ben ik blij dat ik dit nog hebben mogen meemaken met mijn omaatje. Want natuurlijk blijven er veel vragen onbeantwoord, veel dingen niet gezegd maar die ene avond stilte is goud waard.
Gisteren een jaar geleden zat ik naar de radio te luisteren, een interview + optreden van Andrew Bird. Mijn oma was er even bij komen zitten, we zaten daar tegenover elkaar. Zij in haar eigen vertrouwde luie stoel, ik op het bankje. We hoefden elkaar niks te zeggen, we zaten er gewoon en het was goed. Samen genieten van de muziek, en ik genoot ervan om te zien dat zij het mooi vond.
Ik herinner me vooral haar gezicht toen ze het nummer ‘Scythian Empire’ hoorde… ze verzuchtte toen (de stilte was even verbroken): “Goh, dit is pas échte muziek”.
Die avond was de laatste avond die ik alleen met mijn oma heb doorgebracht. Drie dagen later, in diezelfde stoel, overleed ze geheel onverwachts.
En nu, een jaar later, ben ik blij dat ik dit nog hebben mogen meemaken met mijn omaatje. Want natuurlijk blijven er veel vragen onbeantwoord, veel dingen niet gezegd maar die ene avond stilte is goud waard.
Abonneren op:
Posts (Atom)